เผลอแป๊บเดียววันศุกร์อีกแล้ว ช่วงนี้มีดราม่า...

เผลอแป๊บเดียววันศุกร์อีกแล้ว ช่วงนี้มีดราม่าเรื่องคำว่า "จิตเวช" และ "บ้า" ให้ได้เห็นเต็ม Feed แพรวเลยนึกถึงบทความที่เคยเขียนไว้ใน johjaionline.com เกี่ยวกับประเด็นนี้ขึ้นมา และอยากจะแชร์ประสบการณ์ตรงที่เคยได้พูดคุยกับผู้ป่วยจิตเวชและผู้ดูแลค่ะ

เมื่อประมาณสองสัปดาห์ก่อน แพรวมีโอกาสได้ไปถ่ายรายการที่ร้านเพื่อน ซึ่งเป็นร้านค้าที่อยู่ภายในโรงพยาบาลศรีธัญญา ร้านเพื่อนถูกแบ่งออกเป็นส่วนร้านกาแฟ ร้านขายของเบ็ดเตล็ด ร้านเบเกอรี่ และร้านล้างรถ แต่ที่สำคัญคือ พนักงานทั้งหมดในร้านเพื่อน เป็นผู้ป่วยจิตเวช การได้มาที่นี่ ทำให้รู้สึกจริงๆค่ะ ว่า..

"ผู้ป่วยจิตเวชคือคนปกติ หากเราปฏิบัติต่อพวกเขาเช่นคนปกติ"

นักสังคมสงเคราะห์ที่คอยดูแลผู้ป่วยจิตเวชที่นั่นเล่าให้แพรวฟังว่า ผู้ป่วยจิตเวช หรือที่เราเรียกกันว่า”คนบ้า” เขาไม่ได้แตกต่างอะไรกับคนธรรมดาอย่างเราๆเลย เขามีความรู้สึกการรับรู้ และมีความ “พยายาม” ที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ต่างจากคนปกติ ผู้ป่วยบางคนเดินเข้ามารักษาด้วยตัวเองเพราะอยากจะหาย บางคนก็มีญาติพามา ถ้าจะบอกว่าที่โรงพยาบาลคือการรักษาเคมีภายในร่างกายด้วยการให้ยา ที่ร้านเพื่อนก็เป็นเสมือนขั้นตอนการรักษาภายนอก ฝึกทักษะการทำงาน การเข้าสังคม และการจัดการกับอารมณ์ เพื่อให้ผู้ป่วยพร้อมที่จะกลับไปสู่โลกภายนอกมากยิ่งขึ้น

แพรวมีโอกาสได้พูดคุยกับผู้ป่วยจิตเวชหลายคน ถ้าไม่มีใครบอกว่าพวกเขาคือผู้ป่วย คงไม่สามารถรู้ได้แน่ๆ แทบทุกคนมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นดีมาก จะเรียกว่าปกติ 100% ก็ยังได้ เพียงแต่จะดูเป็นคนขี้อายสักหน่อย แพรวว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดที่พวกเขาอยากได้ คือโอกาสจากสังคมในการออกไปใช้ชีวิตเยี่ยงคนปกติ แน่นอนมันจะเป็นการรักษาที่ดีที่สุดของพวกเขา

สรุปนะคะ! จิตเวช กับ "บ้า" ไม่เหมือนกัน อย่าเหมารวมเด้อ

ส่วนถ้าใครมีโอกาสผ่านไปแถวนั้น อย่าลืมไปลองพิสูจน์ฝีมือผู้ป่วยจิตเวชกันได้ที่ร้านเพื่อน อยู่บริเวณด้านหน้าร.พ.ศรีธัญญา เลยค่ะ

ป.ล. ทางร้านเพื่อนฝากมาบอกว่า ยินดีรับความช่วยเหลือจากผู้มีจิตศรัทธาทุกคน ตอนนี้ทางร้านอยากได้เครื่องชงกาแฟแบบสองหัวให้พนักงานทำงานได้สะดวกมากยิ่งขึ้น ติดตรงที่งบประมาณจากกองทุนมีไม่พอ ใครสนใจอยากจะร่วมบริจาคก็สามารถติดต่อไปได้ที่ กองทุนจ้างงานผู้ป่วยจิตเวช โรงพยาบาลศรีธัญญา^^

---